‘Ik besef hoe erg het was voor mijn ouders.’

Robin liep op jonge leeftijd brandwonden op en is er klaar voor om zijn verhaal te delen. Hij wil hiermee mensen met brandwonden en hun naasten helpen in de lange weg naar acceptatie. “Het kan een lang proces zijn, soms zelfs uitzichtloos. Maar het heeft mij geholpen te zien dat ik niet alleen was.”

Voordat zijn moeder het doorhad, was het al te laat. Robin was anderhalf jaar oud toen hij een pannetje met heet water van het gasfornuis trok. Het kokendhete water vloog rakelings langs zijn gezicht en kwam op zijn linkerarm terecht. Hierdoor liep hij eerste en tweedegraads brandwonden op. “Zolang ik mij kan herinneren, heb ik al littekens.”

Schaamte voor littekens 

Zijn eerste herinnering heeft hij van toen hij zelf vier of vijf was. Zijn wonden waren al genezen en daarom werd hij behandeld door een plastisch chirurg. Diezelfde man heeft hem door de jaren heen meerdere keren geopereerd. “Hij streefde ernaar om mijn littekens zo min mogelijk zichtbaar te maken. Helaas was het resultaat niet waarop hij hoopte.” Op een gegeven moment begon de arts over huidtransplantatie. “Toen ik hoorde waar ze de gezonde huid vandaan haalden, stond ik hier als puber niet echt om te springen. Na overleg heeft hij besloten om dit niet te doen. “Deze littekens horen bij mij.”

Ondanks dat Robin gewend was aan de littekens op zijn arm, kwam toch het punt dat hij zich ervoor ging schamen. Hij is nooit gepest, maar merkte toch dat hij het niet prettig vond. “Ik ging dan met mijn arm achter mijn rug lopen of droeg shirts met lange mouwen om te voorkomen dat mensen het zagen.” De bedoeling was dat het minder moest opvallen, maar hij merkte dat dit niet lukte. Hierdoor groeide zijn onzekerheid onbewust. “Een gevoel wat slachtoffers vast herkennen.’’

“Uiteindelijk leer je jezelf te accepteren zoals je bent”

Onzeker als puber

Niet alleen zijn familie en vrienden hebben hem hierin gesteund. Het hielp ook dat hij veel op het sportveld en het strand te vinden was. “Als je na een wedstrijd met z’n allen moet douchen, kom je er niet echt onderuit. En op het strand doe je met mooi weer toch je shirt uit. Ik kon er niet omheen, maar lastig was het wel.” Robin kwam er wel achter dat niemand het vreemd vond dat hij littekens had. “Ik maakte er vooral zelf een groot ding van. Dat zullen vast ook veel slachtoffers herkennen. Je bent je er altijd van bewust van.” Maar Robin is ervan overtuigd dat iedereen als puber een periode meemaakt waarin je onzeker bent over je lichaam. “Bij mij kwamen alleen de littekens er nog bij.”

“Het heeft mij geholpen om te zien dat ik er niet alleen voor stond”

Nu hij volwassen is heeft hij het hebben van brandwonden een plekje gegeven en wil hij anderen graag helpen. “Als slachtoffer heeft het mij geholpen om te zien dat ik er niet alleen voor stond. In het ziekenhuis ontmoette ik destijds vele leeftijdsgenoten die allemaal wel op een of andere manier door dezelfde fase heengingen.” Hij benadrukt dat het proces van acceptatie lang kan zijn, maar het uiteindelijk motivatie oplevert. “Ja, het is heftig. Natuurlijk heb ik gepiekerd en getwijfeld, maar uiteindelijk leer je jezelf te accepteren zoals je bent.’’

Schuldgevoel

“Celebrate our imperfections” is daarom zijn motto. “Ik geloof niet in perfectie, maar juist in kwetsbaarheid. Het is oké om te zien dat je niet per se voldoet aan een zogenaamde perfect plaatje.” Zijn advies is dan ook om je onzekerheden in je voordeel te gebruiken. “De situatie met mijn arm heeft ertoe geleid dat ik kan zeggen: ik ben oké zoals ik nu ben.” Dit zegt hij dan ook vaak tegen zijn kinderen en dierbaren. “Ik hoop dat mensen in een veel heftigere situatie ook die hoop blijven houden. Omarmen is een, maar doorgaan is twee.’’

Nu Robin zelf vader is van twee dochters kan hij zich goed voorstellen hoe erg het voor zijn ouders moet zijn geweest. “Ik was pas anderhalf toen het gebeurde. Het was ongetwijfeld een hele heftige periode voor mijn ouders.” Hij vraagt zich tot op de dag van vandaag af of er wel voldoende oog voor zijn ouders was tijdens zijn behandeling. “Het is logisch dat de focus ligt bij het slachtoffers, maar vergeet de mensen eromheen niet. Zij hebben misschien wel een levenslang schuldgevoel.” Hij neemt zijn ouders dan ook niets kwalijk. “Het is mij overkomen, maar hen ook.”

“Ik let onbewust altijd op de afstand tussen heet water en gezichten”

Positieve blik

Als vader is Robin zich ook bewuster van de gevaren van vuur. “Als ouder zie je overal gevaren. Ik let onbewust altijd op de afstand tussen heet water en gezichten. Ik scan overal onbewust de omgeving op mogelijke gevaren. Niet alleen thuis, maar juist ook bij anderen. En ik denk dat ik dankzij mijn littekens en operaties anderen beter heb kunnen helpen.” Zo viel zijn dochter een tijdje geleden met haar gezicht op een tuinsproeier. Ze had acht hechtingen nodig en was natuurlijk bang voor de operatie en het litteken. “Het praten over mijn eigen situatie deed haar beseffen dat ze even taai moest zijn. Ze beet op haar tanden en gaf de arts ‘toestemming’ om aan haar herstel te werken.”

Dat is dan ook de reden waarom Robin zijn verhaal wil delen. Hij wil mensen met brandwonden en hun naasten helpen. “Het kan een lang proces zijn, soms zelfs uitzichtloos,  maar het heeft mij geholpen te zien dat ik niet alleen was. Het is oké om niet perfect te zijn en je hoeft je niet te schamen.” Door mensen om hem heen wordt hij dan ook een optimist genoemd en daar is hij trots op. “Ik gun dan ook iedereen een positieve blik op het leven. En onthoud: je bent nooit alleen.”