“Ik stond twee seconden met mijn rug naar haar toe. Terwijl ik me omdraaide, zag ik haar handjes naar de grote mok grijpen en ik wist dat ik te laat was…”

Senna, het dochtertje van Lotte, was net twee jaar oud toen het mis ging. “De nachtmerrie van elke ouder overkwam ons.” Binnen een fractie van een seconde trok ze de hete thee over zich heen. “Wat volgde waren hartverscheurende kreten en gehuil van de pijn.”

Lotte werkt in de zorg en wist gelukkig wat ze moest doen. “Ik rende met Senna naar boven en zette haar voor zo’n 30 minuten onder een lauwe douche en trok haar romper en luier uit.” Ze belde naar de huisarts en ze moesten meteen langskomen.

Na een bezoek bij de huisarts kwamen ze op de SEH terecht. “Het verbrande oppervlak was relatief groot dus er is ook contact geweest met het brandwondencentrum.” Senna werd gelukkig niet opgenomen, maar ze moesten de volgende dag wel naar het brandwondencentrum voor de beste behandeling.

Gelukkig bleek in het brandwondencentrum dat het grotendeels om eerstegraads verbrandingen ging en om enkele tweedegraads. “Ze konden nog niks zeggen over de littekenvorming, maar het langdurig koelen was wel erg goed geweest.”

De twee weken die volgden, kreeg het gezin twee keer per week thuiszorg voor de verbandwissels. “Er is geweldig voor ons gezorgd door een team van lieve verpleegkundigen.”

De wondgenezing verliep super snel. “In twee weken tijd is de huid helemaal dichtgegroeid en is er enkel nog pigmentverschil te zien. De artsen verwachten dat áls er littekenvorming ontstaat, dit heel minimaal zal zijn.”

“De belangrijkste les die ik leerde? Een ongeluk zit écht in een klein hoekje. Ik heb me de eerste dagen zo intens schuldig gevoeld, maar kon het vrij snel al relativeren. Ik besef mij enorm hoeveel geluk we hebben gehad en ben daar heel dankbaar voor, maar wil ook echt het belang van (langdurig) koelen meegeven. In ons geval heeft dit heel veel goeds gedaan en erger voorkomen!”