“Uit schrik liet ik de pan vallen. Al het kokende water kwam over mijn benen heen.”

Michèle (27 jaar) raakt op jonge leeftijd ernstig verbrand. De weg naar herstel en zelfacceptatie is niet makkelijk, maar inmiddels heeft ze haar brandwonden omarmd. Nu deelt ze nu haar ervaringen als holistisch therapeut en Reiki-master, met als missie anderen aan te moedigen hun verhalen te delen voor een fijnere, diversere en inclusievere wereld.

Michèle is 8 jaar oud, als zij op een woensdag, samen met haar moeder in de keuken staat. Haar zusje heeft aandacht nodig in de woonkamer, waardoor haar moeder even de keuken uitstapt. Ondanks de regel dat ze niet bij het fornuis mag komen, besluit ze haar moeder tóch te helpen. Ze klimt op een krukje en pakt de pan op. Door de schrik laat ze de hete, zware pan over zich heen vallen. Kokend water stroomt over haar benen, met derdegraads brandwonden tot gevolg.

“Ik weet nog dat ik naar mijn benen kijk en dacht: wat raar dat ik niet meer kan lopen.”

De pijn die Michèle voelt, is overweldigend. Haar moeder haast zich naar de keuken. Met kalme vastberadenheid stuurt ze Michèle alvast naar boven om onder de douche te koelen. Tegelijkertijd verlaat haar moeder het huis om de buurvrouw te halen. Zij is verpleegkundige. Terwijl Michèle op de tweede traptrede staat, merkt ze dat ze niet meer kan lopen. Later beseft ze dat dat komt vanwege de schade aan haar zenuwen. Michèle hoort op dat moment haar moeder in paniek om hulp schreeuwen bij de buurvrouw. Michèle begrijpt niet waarom haar moeder zo raar doet. Tegen haar doet ze heel rustig, maar bij de buurvrouw voor de deur staat ze te schreeuwen. Michèle heeft door de shock nog niet in de gaten wat er nu eigenlijk aan de hand is en hoe ernstig het is. Ze vertelt: “Ik weet nog dat ik naar mijn benen keek en dacht; oh, het deed net echt heel veel pijn. En ook; wat raar dat ik niet meer kan lopen.”

Michèle wordt uiteindelijk naar het brandwondencentrum in Rotterdam gebracht. Terwijl de artsen met haar bezig zijn, komt haar vader binnen. Hij was tijdens het ongeluk aan het werk. Haar stoere vader barst in huilen uit. Iets wat ze bij hem nog nooit heeft gezien. Pas op dat moment beseft Michèle dat er iets heel ernstigs is gebeurd. Wat volgde was een periode van tien maanden in het brandwondencentrum. Een tijd die zowel fysiek als emotioneel uitdagend was. Ondanks de pijn en het lange herstel, kijkt Michèle met een positieve blik op deze periode terug. Tijdens haar verblijf raakte ze bevriend met Eva en Joris, twee lotgenoten. Samen met hen beleeft ze allerlei avonturen. Haar vrienden, de ondersteuning van cliniclowns, haar familie en het zorgpersoneel, zorgden voor afleiding en positiviteit tijdens de moeilijke omstandigheden.

“Een jongetje zei: iewl, is dat schimmel? Dat is de laatste keer geweest dat ik mijn benen heb laten zien.”

Terug in de ‘gewone’ wereld, staat Michèle voor nieuwe uitdagingen. Het besef dat ze bijna een heel schooljaar heeft gemist en het laten zien van haar littekens in het openbaar, introduceren nieuwe lagen van onzekerheid. “Ik weet nog dat ik naar school ging en toen het gevoel had; oké, ik ga vertellen hoe stoer ik ben! Kijk hoeveel pijn ik heb gehad? Maar het maakt niet uit, want ik ben er weer! En toen kwam er een jongetje naar me toe en die zei: iewl, is dat schimmel? Ik weet nog dat ik dat zó erg vond. Ik wilde direct naar huis. Dat is eigenlijk de laatste keer geweest dat ik mijn benen heb laten zien.”

Jarenlang verbergt Michèle haar littekens. In haar tienerjaren, geplaagd door de normale onzekerheden van de puberteit, beschouwt ze haar littekens als lelijk en vies. Ze wordt meedogenloos kritisch op zichzelf en voelt zich anders dan haar leeftijdsgenoten. Het dragen van lange kleding en het vermijden van situaties waarin haar littekens zichtbaar zijn, worden de norm.

“Ik ben zo ongelofelijk hard voor mezelf geweest”.

Gelukkig bleef dit niet altijd zo. Het keerpunt kwam toen Michèle besloot haar angst onder ogen te komen tijdens een stage in Amerika. “Ik dacht; deze mensen zie ik over een paar weken nooit meer. Als ze iets stoms zouden zeggen over mijn littekens, hoef ik ze daarna nooit meer onder ogen te komen.” Ze kocht een korte broek en trok die de volgende dag aan om te kijken hoe mensen op haar zouden reageren. Voor Michèle was het een heel groot moment: “In mijn hoofd was het een soort film die zich afspeelde. Als ik naar buiten stap gaat iedereen naar mij kijken en heeft iedereen vragen.” Maar in realiteit gebeurde er eigenlijk helemaal niets. Michèle kreeg toen een realisatiemoment: “Je bent vooral hard voor jezelf. En je veroordeelt jezelf heel hard, uit de angst dat de ander dat over jou doet. Maar niemand is eigenlijk echt zo bezig met jou als je zelf denkt. Jij bent vooral met jezelf bezig. En iedereen is vooral veel bezig met zichzelf.” Dit inzicht markeert een keerpunt in haar reis naar zelfliefde.

In de jaren erna ontdekte ze de helende kracht van Reiki, geïnspireerd door een verpleegkundige in het brandwondenziekenhuis die haar destijds deze vorm van therapie gaf. “Ik had toen nog geen idee wat ze deed – maar het hielp. Ik werd er rustiger van en als ik wondzorg kreeg, deed het niet zoveel pijn.” Reiki werd een essentieel onderdeel van Michèles pad naar zelfacceptatie en zelfliefde. Vandaag de dag, als sociaal werker, Reiki-master en holistisch therapeut, deelt Michèle haar ervaringen om anderen te inspireren. Elke keer als iemand de drempel over durft te gaan van het delen, dan zie ik dat we in de kern eigenlijk allemaal precies hetzelfde zijn. Iedereen heeft zijn eigen verhaal en iedereen is onzeker over iets. En als je dat met iemand anders deelt, dan bevrijd je jezelf, maar eigenlijk ook de ander.

Michèle blikt terug: “Aan de ene kant heeft deze gebeurtenis mij veel moois gebracht als ik erop terugkijk. Maar aan de andere kant was het ook een eenzaam proces. Het heeft zich jarenlang in mijn hoofd afgespeeld. Ik ben zo ongelofelijk hard voor mezelf geweest. Ik had niemand waarmee ik kon praten over wat ik ervaarde. Niemand die mij écht begreep.” Ze geeft als tip: “Probeer iemand te vinden met wie je kan praten. In de vorm van een therapeut of een lotgenoot, zodat je kunt delen wat er door je heengaat en waar je mee worstelt. Want zodra je dat hebt gedaan, of dat durft te doen, verdwijnt het. Het is niet zo dat je je niet onzeker mag voelen. Maar ik denk dat het belangrijk is om toe te geven dat je je onzeker voelt om het te laten verdwijnen. Anders gaat dat niet gebeuren. Ik heb dat zelf niet gedaan, en het is ook goed gekomen, maar het heeft mij wel veertien jaar gekost. Ik denk dat dat menselijk is, maar het is natuurlijk niet wenselijk.”

Michèle heeft een missie met het delen van haar verhaal: “Ik hoop dat er mensen zijn die na het lezen van mijn verhaal, denken: oké, ik kan mijn verhaal ook best wel delen. En dan ondervinden dat als je vrij durft te zijn, jezelf durft te laten zien en durft uit te spreken. Dat maakt de wereld gewoon fijner, diverser en inclusiever. En zo zie ik dat het liefst.”

Herken jij je in Michèles verhaal en heb je behoefte aan hulp of lotgenotencontact? Klik dan hier voor meer informatie.