“Het contact met patiënten blijft een mooi onderdeel van het werk.”

Je met volle overtuiging inzetten voor mensen met brandwonden, maar ook voor je collega-verpleegkundigen? Alette de Jong weet er alles van!

Alette de Jong is al jaren te vinden in het brandwondencentrum van het Rode Kruis Ziekenhuis. Niet alleen als brandwondenverpleegkundige aan het bed van de patiënt, maar ook als onderzoeker. Ze zet zich bovendien in voor haar collega-verpleegkundigen, zowel in binnen- als buitenland. Een veelzijdige vrouw met een enorm doorzettingsvermogen. Daarom een uitgebreid interview over haar onuitputtende passie voor de brandwondenzorg en haar patiënten. “Ik ben ooit begonnen als verpleegkundige, maar nu werk ik voornamelijk als senior verpleegkundig onderzoeker. Als mijn collega-verpleegkundigen mij nodig hebben, spring ik gewoon bij. Het contact met patiënten blijft een mooi onderdeel van het werk.”

In 1981 wandelde Alette voor het eerst het ziekenhuis in Beverwijk binnen. “Ik ben begonnen als leerling-verpleegkundige. Toen kregen we les van mensen die in het brandwondencentrum werkten. Ik wilde daar wel een kijkje nemen.” Omdat het om complexe zorg voor patiënten ging, mocht een jonge leerling-verpleegkundige niet zomaar meedraaien. “Dat kon alleen als gediplomeerd verpleegkundige. Ik heb toen onderhandeld en mocht uiteindelijk in het laatste half jaar van mijn opleiding vijf dagdiensten in de week meehelpen. Toen kwam ik erachter dat dit de plek was waar ik wilde blijven werken.”

Als jonge, enthousiaste verpleegkundige wist Alette dat ze op de juiste plek terecht was gekomen. “Ik vond vooral de complexe zorgproblemen van brandwondenpatiënten interessant. Elke patiënt is anders en toen kwamen er ook nog kinderen bij ons op de afdeling.” Ook vond ze het werken in een multidisciplinair team erg mooi. “Ik was dit niet gewend van andere afdelingen. Daar werkte je meer taakgericht en hier meer patiëntgericht. Je krijg een klein aantal patiënten toegewezen en daar zorg je de hele dag voor.”

Na haar opleiding tot verpleegkundige, was Alette nog niet klaar. “Ik wilde graag verder studeren. Toen kwam ik de master verplegingswetenschappen tegen en ben ik die gaan volgen.” Eenmaal afgerond, is er samen met haar leidinggevende de functie van verpleegkundig onderzoeker gecreëerd. “Als verplegingswetenschapper ga je meestal werken in het management, onderwijs of onderzoek. Ik wilde ook in de praktijk blijven werken. Problemen in de praktijk oplossen met onderzoek. Langzamerhand werden dat steeds meer uren voor onderzoek en minder in de praktijk.”

Naast de vragen uit de praktijk te onderzoeken, deed Alette ook literatuuronderzoek. “Dit leidde uiteindelijk tot mijn eerste publicatie.” Haar onderzoek breidde ze uit en op die manier leidde het tot meer publicaties en uiteindelijk zelfs tot een promotie. Bijzonder, want ze was de eerste verpleegkundige in de brandwondenzorg die promoveerde. Het onderzoek wat ze deed en nog steeds doet, richt zich op vragen die uit de praktijk komen. “Mijn onderzoek gaat voornamelijk over pijn rond de wondverzorging bij brandwondenpatiënten. Als je de pijn wilt verminderen, moet je dit als verpleegkundige goed kunnen meten. Dat was voor mijn onderzoek een startpunt. Het is dan echt een voordeel dat je de praktijk door en door kent.”

Het meest trots is ze op haar publicaties in het gerenommeerde wetenschappelijke tijdschrift Pain. Het onderzoek ging over het meten van pijn bij kinderen die nog niet kunnen praten. Alette: “We hebben toen een bestaande schaal uit het Erasmus MC getest bij kinderen met brandwonden. Vervolgens konden we daarmee kijken naar de factoren die pijn kunnen voorspellen bij kinderen.  Totdat wij eraan begonnen, wisten we dit allemaal nog niet.”

Alette houdt zich nu nog steeds bezig met onderzoek naar pijn. Recent heeft ze een subsidie gekregen voor een nieuw project over de ervaring van pijn. Ze gaat daarin onderzoeken wat de invloed is van de aanwezigheid van naasten, de zorgrelatie tussen patiënt en verpleegkundige, en de zorgomgeving van de patiënt op de pijnervaring. “Ik ben daar echt wel trots op. Ik mag nu iemand gaan begeleiden die het onderzoek uitvoert. Dat is heel bijzonder.”

Je vraagt je misschien af hoe het komt dat Alette zich op deze manier blijft inzetten voor een betere brandwondenzorg. “Ik ben altijd nieuwsgierig geweest en wil graag weten hoe dingen in elkaar zitten. Ik wil de onderbouwing weten en kunnen geven voor de dingen die een verpleegkundige doet.”

Na al die jaren is die drive van de jonge verpleegkundige, die in eerste instantie niet mocht meelopen in het brandwondencentrum, nog steeds niet verdwenen. Alette wil nog steeds dingen uitzoeken, voor zowel de patiënt als voor haar collega-verpleegkundigen. “De brandwondenpatiënt blijft een hele bijzondere patiënt. Er bestaat geen standaard behandelplan. Iedereen is anders en elke behandeling is anders. Dat maakte het toen al zo interessant en dat is het tot op de dag van vandaag nog steeds.”