“Je ziet haar sidderen van angst als ze een knal hoort.”

24 november 2021. Een datum die voor altijd in het geheugen gegrift staat van Alberthe en haar familie. Die woensdagmiddag loopt Alberthe nietsvermoedend naar het clubgebouw voor een gezellige knutselmiddag. Haar moeder Grietje ligt ziek op bed, dus mag de 8-jarige Alberthe voor het eerst alleen naar de club, die op een paar honderd meter afstand van haar huis ligt. Een paar jochies zitten te spelen met kindervuurwerk. Alberthe zit met haar rug naar ze toe, maar voelt dat er iets in haar kraag wordt gestopt en ervaart een felle pijn. Haar jas staat in brand!

Het nylon van haar jas smelt direct en druppelt haar nek in. Alberthe achterlatend met diepe derdegraads brandwonden. Iets wat ze zich op dat moment niet eens realiseert. De pijn duurt maar kort. Het zal vooral de schrik wel zijn, denkt ze zelf. Alberthe rent naar het clubgebouw en wordt daar direct gekoeld en naar huis gebracht. Eenmaal thuis ziet haar moeder dat de nek van Alberthe helemaal zwart ziet en haar haar verschroeid is. Direct vertrekken ze naar de spoedeisende hulp in Emmeloord.

Moeder Grietje vertelt: “Daar maakten ze een foto van de wond in haar nek. Die werd verzonden naar het Brandwondencentrum in Groningen ter beoordeling. Ze vermoedden dat de zwarte kleur kwam door de kruitresten. Toch zeiden ze: ‘Kom maar even langs, dan maken we het even schoon.’ Toen ze de wond in het brandwondencentrum wilden schoonmaken, viel de huid er zó vanaf. Echt een vreselijk gezicht. Doordat Alberthe zo dapper was en nauwelijks pijn had, hadden ze de ernst van de wond anders ingeschat. Maar haar zenuwen waren zo beschadigd, dat ze ook echt geen pijn meer kon ervaren.”

“Toen ze de wond in het brandwondencentrum wilden schoonmaken, viel de huid er zó vanaf. Echt een vreselijk gezicht.”

Wat volgt zijn tien lange dagen. “We moesten wachten om te kijken of de wond zou helen.” Dit was helaas niet het geval. Alberthe was aan het rillen en raakte in shock. Een huidtransplantatie was noodzakelijk. De huid van haar rechterbeen werd gebruikt om de wond te bedekken. Na een opname van vijf dagen, mocht ze thuis verder revalideren.

Inmiddels zijn we twee jaar verder, maar nog steeds heeft het voorval een enorme impact op Alberthe en haar gezin. Haar groei was volledig gestopt. Dat kwam doordat alle energie naar het genezen van de brandwond ging, legde de arts uit. Gelukkig is de groei nu weer op gang gekomen, maar wel heeft ze te maken met andere gevolgen. “Ze kan op de fiets niet goed over haar schouder kijken, die draai kan ze niet maken door de strakke huid. Soms moet ze echt afstappen,” legt Grietje uit. “Die bewegingsruimte in haar nek zal binnenkort weer gemaakt moeten worden door een nieuwe operatie.”

“Ze kan op de fiets niet goed over haar schouder kijken, die draai kan ze niet maken door de strakke huid. Soms moet ze echt afstappen.”

Dit zal niet de enige keer zijn dat zo’n operatie nodig is. Alberthe zal haar leven lang nieuwe operaties nodig hebben. De littekens gaan op den duur strak staan en juist in de nek is een soepele huid vanwege het vele draaien zeer belangrijk. Naast de lichamelijke gevolgen, heeft Alberthe last gekregen van nachtmerries. Ook heeft ze EMDR therapie gehad. Grietje: “Ze durft nog steeds niet alleen buiten te spelen en durft ook nog niet naar het clubgebouw toe. En dat na twee jaar. Ik merk dat ze zich op de fiets veilig voelt, maar lopend niet.” Vooral richting de jaarwisseling is het trauma merkbaar. “Je ziet haar sidderen als ze een knal hoort. Vuurwerk vindt ze vreselijk. Ze ligt tijdens de feestdagen bij ons op de kamer op een matrasje. Alleen slapen durft ze niet.”

Via Jan-Kees (pedagoog in het Brandwondencentrum Groningen) is het gezin in aanraking gekomen met de Brandwonden Stichting en Stichting Kind & Brandwond. De afgelopen jaren is Alberthe meegeweest met de kindervakantieweek. “Geweldig vond ze dat, ze heeft er enorm van genoten,” lacht Grietje. Het contact met andere kinderen die iets soortgelijks hebben meegemaakt en ook te dealen hebben littekens en alles dat daarbij komt kijken. Maar ook de lol met de lieve, deskundige begeleiding. “Wij zijn daarnaast ook twee keer met het hele gezin op de brandwondendag geweest en ook dat was heel fijn. Het voelt daar heel vertrouwd.”

Grietje benadrukt dat ‘kindervuurwerk’ misschien onschuldig klinkt, maar dat die term misleidend is. Het heeft bij Alberthe enorm veel schade aangericht. De gevolgen van het ongeluk met kindervuurwerk zijn dus nog steeds aanwezig, maar gelukkig gaat het steeds beter met haar. “Alberthe is een spontaan meisje, heel toegankelijk. Dat was eigenlijk helemaal weg. Als iemand haar aankeek of tegen haar begon te praten, dan kroop ze helemaal in elkaar. Maar gelukkig is dat nu voor 90% wel weer terug.”

Herken jij je in het verhaal van Grietje en Alberthe en heb je behoefte aan hulp of lotgenotencontact? Klik dan hier voor meer informatie.