“Ik dacht altijd dat kruiken veilig waren’’

Nancy (45 jaar) raakte in februari 2023 ernstig verbrand door het gebruik van een kruik. Ze is een weduwe, moeder van twee kinderen en is werkzaam in de zorg als toegewijde dialyseverpleegkundige. Maar bovenal is ze een sterke vrouw die al heel wat hobbels in haar leven heeft moeten doorstaan. “Enkele jaren geleden heb ik een operatie ondergaan waardoor ik meer dan 25 kilo aan gewicht heb verloren. Een bijkomstigheid daarvan is dat ik het vaak koud heb”. Daarom besloot Nancy een siliconen kruik te kopen bij het Kruidvat. “Ik stond er niet bij stil dat dit kon gebeuren. Ik dacht altijd dat kruiken veilig waren. Ik heb de kruik die dag nog zonder problemen gebruikt”.

Die bewuste avond, na het douchen, vulde Nancy de kruik met water uit de waterkoker en draaide hem als gewoonlijk goed dicht. “Ik wilde de kruik mee naar bed nemen, toen plotseling luid ‘pats’ klonk”. De kruik was ontploft en het hete water stroomde over haar been. “Ik gilde het uit van de pijn. Ik rukte mijn pyjama van de wond af en begon direct met koelen, maar de blaren stonden al op mijn been”.

“Ik rukte mijn pyjama van de wond af en begon direct met koelen, maar de blaren stonden al op mijn been”.

Omdat Nancy de volgende ochtend eigenlijk moest werken, belt ze voor advies de eerste hulp. Door drukte kan ze de volgende ochtend pas komen. De uren die volgden ervaart Nancy als een martelgang. “Ik nam paracetamol tegen de pijn, maar dat hielp eigenlijk niet”, vertelt ze. Omdat ze alleen was met haar kinderen, rijdt ze in die toestand zelf uiteindelijk naar de huisartsenpost. Daar werden de blaren doorgeprikt en werd er verband aangebracht. Nancy werd geadviseerd om een afspraak te maken bij haar huisarts. Maar het herstel verliep niet zoals gehoopt. “Ik kreeg koorts en de onderlaag van mijn huid werd steeds roder en begon te ontsteken”.

Door afwezigheid van haar eigen huisarts wordt ze gezien door doktersassistenten of artsen in opleiding?, maar ze voelde zich bij hen niet begrepen. “De doktersassistenten of artsen in opleiding? die mij hielpen hadden totaal geen kennis van brandwonden. Ik had het idee dat ik het als verpleegkundige beter kon vertellen”. Nancy vroeg om een doorverwijzing naar het brandwondencentrum, maar haar verzoek werd afgewezen. 

De volgende dag keerde Nancy terug bij de eerste hulp voor een controleafspraak. Daar wordt ze eindelijk serieus genomen. “Bij het zien van de wond vroeg de arts meteen wat ik had ingenomen tegen de pijn. Toen ik zei dat ik alleen paracetamol had genomen, vroeg hij zich af of ik gek geworden was”. Ze kreeg meteen een cocktail van medicijnen toegediend, en de artsen moesten de hele bovenste blaarvorming wegsnijden vanwege de ernstige ontsteking. “Het was ongelofelijk pijnlijk. Ik zou liever nog een kind baren,” zegt ze met een zucht.

Na vier dagen wordt Nancy eindelijk doorgestuurd naar het brandwondencentrum. Daar krijgt ze de behandeling die ze nodig heeft. Maar de nasleep van het ongeluk is zwaar. Maandenlang kan ze niet werken of haar normale leven leiden. “Simpele taken, zoals autorijden, lukte bijvoorbeeld niet. Als alleenstaande moeder is dat niet makkelijk,” zegt ze, “maar gelukkig kreeg ik veel hulp van mijn moeder.”

“Het litteken zal nooit meer verdwijnen”.

Het litteken op haar bovenbeen blijft haar dagelijks hinderen. “Ik moet nog steeds rekening houden met mijn kleding, want als het er tegenaan schuurt, verdraag ik het niet.” Binnen 20 minuten wil ik dan al huilen van de pijn.” Het litteken beslaat ongeveer 40 bij 20 cm. “Het litteken zal nooit meer verdwijnen”. En alsof dat nog niet genoeg is, heeft Nancy ook last van keloïdvorming, een bijkomend probleem waarbij littekenweefsel buiten de oorspronkelijke wondranden groeit. Een keloïdvormig litteken heeft vaak een (fel)rood of paarse kleur en kan veel klachten geven zoals jeuk, een trekkende huid en pijn.

“Ik heb er een heel lelijk rechterbovenbeen aan overgehouden,” vertelt ze. “Dat komt door de graad van de verbranding en omdat er verkeerd is begonnen met de behandeling. Dat laatste neem ik ze wel kwalijk”. Nancy uit haar teleurstelling over de behandeling die ze kreeg: “Brandwonden behandelen is echt een vak apart. Die eerste behandeling na het ongeluk is zo belangrijk. Het had misschien anders kunnen zijn als er vanaf het begin met kennis van brandwonden was gehandeld.”

Nancy wil iedereen met haar verhaal waarschuwen voor het gebruik van kruiken. “Mijn verhaal is er één uit velen, het komt veel vaker voor dan je denkt”.

Wil je toch een kruik gebruiken? Vul de kruik niet met kokend water, maar houd een maximale temperatuur van 60 graden Celsius aan. Lees meer tips over hoe je veilig een kruik kunt gebruiken op: https://brandwondenstichting.nl/veilig-kruik-gebruik/