Veronica inspireert andere slachtoffers

‘Heb je geen stola nodig bij haar strapless trouwjurk?’, vroeg de verkoper Veronica. Nou, dan heb je toch echt de verkeerde voor je. Veronica laat zich zien en is trots op zichzelf. Met recht een echte powervrouw dus. 

Veronica vertelt: “Bij de overburen zag ik aan de overkant van de straat een vuurzee. Het was mijn huis. Het stond in brand. De oorzaak is nooit achterhaald, maar de gevolgen gaven me levenslang. Ik kon die avond niet slapen. Achteraf bleek dat ook mijn vader door een onbestemd gevoel de slaap niet kon vatten. Ik hoorde hem nog tot laat beneden rommelen. Later trok een vaag geknetter aandacht, ik kon het geluid niet thuisbrengen. Ineens hoorde ik mijn vader ‘BRAND!’ schreeuwen. Als 9-jarig meisje had ik niet door wat dat inhield. Mijn vader, die op weg naar boven door de vlammen was achtervolgd, probeerde mijn moeder en zusjes wakker te maken. Door het ruitje boven mijn slaapkamerdeur zag ik een fel licht. ‘Het is vuur’ drong tot me door. Direct riep ik mijn vader.”

Vluchten door de vlammenzee

“Mijn vader droeg me door de vlammenzee de trap af. Ik voelde een pijnscheut, maar was te geschrokken om echt iets te voelen. Mijn vader sloeg de ruit van de voordeur in en zei me in de tuin te gaan rollen om de vlammen te doven. Hij rende weer naar binnen om mijn moeder en twee zusjes te redden. De brand was echter al zo hevig dat hij zijn bewustzijn begon te verliezen. Toen wist hij dat het hem niet ging lukken. Ineens zat ik bij de overburen op de bank te kijken hoe mijn huis in brand stond en hoe papa met emmers water geblust werd. In de ambulance zag ik mijn gezicht. Het was zwartgeblakerd. Mijn huid voelde hard en knisperde. Zwarte stukjes dwarrelden naar beneden.” 

Alles komt goed

“Ze brachten ons naar het brandwondencentrum in Rotterdam. Het ging weken duren voor ik papa weer zou zien. Nadat hij vanaf de brancard naar me riep: ‘ik houd van je meisje, wees niet bang. Alles komt goed’. In de maanden die volgden, stonden mijn dagen in het teken van bezoek van opa, oma, mijn oom en tante en andere familie. We deden spelletjes, keken video’s en haalden gekkigheid uit met de verpleging.”

“Wij hadden de brand overleefd, maar mama en mijn zusjes niet” 

“De dagelijks vereiste verbandwissel was daarentegen vreselijk. Ik had nog geen idee dat mijn wonden littekens zouden veroorzaken. Schaafwonden heelden toch ook? Na drie weken mocht ik eindelijk mijn vader zien. Uit angst voor mijn reactie was dat afgehouden. Maar ik zag geen slangen, apparaten of verband. Ik zag gewoon papa. Wij hadden de brand overleefd, maar mama en mijn zusjes niet. Die klap is niet uit te leggen, maar ik draag ze mee in mijn hart en zodoende voel ik me niet alleen.”

Alleen de buitenkant telt

“Mijn littekens spelen een rol in elke fase van mijn leven. Als puber was ik erg koppig. Uit zelfbescherming zeurde ik niet en maakte ik me meer druk over pukkels. Ik kreeg een knauw tijdens mijn zoektocht naar een stage voor mijn opleiding in de detailhandel. Veel winkels letten meer op uiterlijk dan kwaliteit. Enkele opeenvolgende negatieve ervaringen zorgden ervoor dat ik met school stopte. Sindsdien heb ik alleen kantoorbanen gehad.” 

“Op mijn trouwdag droeg ik een strapless jurk. Zónder stola in tegenstelling tot wat de verkoopster me fijntjes aanraadde” 

“Bijna 16 jaar na de brand gaat het goed met me. Ik heb een lieve man en een prachtige dochter en zoon. Op mijn trouwdag droeg ik een strapless jurk. Zónder stola in tegenstelling tot wat de verkoopster me fijntjes aanraadde. Ik heb niet constant last van mijn littekens, maar nu als moeder vind ik het soms wel lastig. Kunnen mijn kinderen zich wapenen tegen de reacties die het uiterlijk van haar moeder bij anderen oproept?”

Als ambassadeur inspireer ik anderen

“De Brandwonden Stichting speelde al gauw een rol van betekenis in mijn herstel. Het project ‘Terug naar School’ bereidde mijn klasgenootjes voor op mijn terugkomst. Doordat ze mij op de video hadden gezien, waren de meeste vragen beantwoord en was mijn eerste dag op school niet vervelend. Ook het lotgenotencontact dat voor allerlei leeftijden wordt georganiseerd, laat je even ontsnappen aan het harde oordeel van de maatschappij. Het biedt een veilig vangnet omdat jouw emoties herkend worden.”

“Tegenwoordig zet ik mij als ambassadeur vooral in door op collectanten-bijeenkomsten mijn verhaal te vertellen. Hierdoor inspireer ik anderen, wat mij weer energie geeft.”