Ron blikt terug op de cafébrand in Volendam

Het was oudejaarsavond 2000. In Volendam vierden honderden jongeren de jaarwisseling in Café ‘de Hemel’ tot het mis ging. Ambulanceverpleegkundige Ron was die nacht op de plek van de ramp. “We zijn meerdere keren rennend door de gangen gegaan om een slachtoffer op de IC te krijgen.”

Tijdens het uitwisselen van alle nieuwjaarswensen ging Ron zijn pieper af. Na het contact met de meldkamer werd het hem al snel duidelijk dat dit ernstig was. Ron was op de laatste avond van het jaar 2000 operationeel verantwoordelijk voor de ambulancezorg in de regio Kennemerland. “We moesten met zoveel mogelijk ambulances naar Volendam om bijstand te verlenen”, herinnert Ron zich nog.

Geen slaap

Op de bewuste avond was haast geboden. “We zijn meerdere keren rennend door de gangen gegaan om een slachtoffer op de IC te krijgen.” Naast de brandwondenpatiënten waren er ook veel slachtoffers met een inhalatietrauma. “We moesten de patiënten zo snel mogelijk aan de beademing krijgen.”

Voor Ron was het een extra uitdaging deze avond. Niet alle Nederlandse ziekenhuizen zijn gespecialiseerd in het behandelen van ernstige brandwonden. “Het was een uitdaging omdat alle beschikbare ambulances en teams al in Volendam waren. Het was improviseren en een beetje omdenken.” Na overleg hebben de brandwondencentra besloten om gespecialiseerde teams langs de ziekenhuizen met slachtoffers te sturen. “Ik ben van mening dat het inzetten van deze teams levens hebben gered.”

“Ik ben er trots op dat ik mijn steentje heb kunnen bijdragen”

Ron was pas om twaalf uur ’s middags terug in Beverwijk, maar had ondanks de lange nacht geen behoefte aan slaap. “Ik was het meest onder de indruk van de radeloosheid en onzekerheid van veel familieleden en vrienden van de slachtoffers.” Deze nacht had Ron namelijk een andere rol waardoor hij meer tijd had voor het contact met naasten van de slachtoffers. “De vraag die ik het meest kreeg, was of het wel goed zou komen.”

Speciaal plekje

“Nu ik eraan terugdenk, komt de gedachte naar boven dat er die nacht door heel veel mensen keihard en onvermoeibaar is gewerkt om de juiste zorg aan de slachtoffers te bieden”, zegt Ron. Twintig jaar later blikt hij terug op de bijzondere samenwerking die er die nacht tussen verschillende ziekenhuizen en brandwondencentra is ontstaan. “Ik ben er trots op dat ik mijn steentje heb kunnen bijdragen!”

Ron zit ondertussen al lang in het vak, maar de Volendamramp zal altijd een speciaal plekje houden voor hem. “Het heeft mij gevormd als professionele hulpverlener. De ervaring die ik toen met beperkte middelen heb opgedaan, heb ik meegenomen in mijn gehele carrière tot nu toe.”