Miriam was anderhalf toen ze hete thee over zich heen kreeg. “De thee stond nog even te trekken en ik greep naar de beker.” De hete thee belandde op haar kin, nek en borst.
Miriam werd meteen door haar vader opgetild en onder de douche gezet om te koelen. Ze belandde in het ziekenhuis, maar na vier weken werd ze toch overgeplaatst naar een brandwondencentrum. “Ze wisten niet zeker of het tweede of derdegraads brandwonden waren. Toen ik in Beverwijk aankwam, bleek het te laat voor een transplantatie.”
Klein hoekje
In haar tienerjaren werd Miriam voor het eerst aan de littekens geopereerd. Toch hielp dit niet heel erg. Om het toch iets minder zichtbaar te maken, onderging ze verschillende behandelingen. “Uiteindelijk is het best mooi geworden, maar toch bedek ik het meestal.”
Nu Miriam zelf moeder is, merkt ze hoeveel gevaren er zijn voor kinderen. Een peuterspeelzaalleidster zette bijvoorbeeld een kop thee binnen het handbereik van kinderen op een tafel. “Ik heb haar meteen gewaarschuwd en vertelt wat er kan gebeuren. Zij had het helemaal niet door.”
“Ik heb mijn ouders nooit iets kwalijk genomen.”
Door haar verhaal te delen, hoopt Miriam dat mensen minder snel naar elkaar wijzen. “Een ongeluk zit in een klein hoekje. Ik heb mijn ouders ook nooit iets kwalijk genomen.” In de jaren na haar ongeluk zijn ze dan ook een enorme steun voor haar geweest. “Zij hebben dit ook nooit gewild. Ze zijn hele lieve ouders en daar ben ik ze dan ook erg dankbaar voor.”