“Je denkt dat kindervuurwerk veilig is. Totdat ik de wond bij mijn dochter zag.”

Het was oudjaarsavond toen het bij het gezin van Jantine fout ging. Als moeder van jonge kinderen wist ze dat vuurwerk gevaarlijk was en had ze alle voorzorgsmaatregelen genomen. Toch liep haar dochter Fenna ernstige brandwonden op en belandde ze in het brandwondencentrum. De oorzaak? Kindervuurwerk. “We hadden ons zo goed voorbereid, maar kinderen blijven speels en toen ging het mis.”

Jantine had haar dochters kindervuurwerk gegeven om ’s avonds af te steken. “Ze hadden sterretjes, grondbommetjes en knalerwten. Meer was het eigenlijk niet.” Haar dochters en hun vriendinnen waren goed voorbereid. “Allemaal hadden ze vuurwerkbrillen op en we hadden goede afspraken gemaakt. Zo moesten ze het bijvoorbeeld goed van zich afgooien.” Fenna, haar jongste dochter van 4 vond het prachtig. “Ze schreven met de sterretjes hun namen in de lucht. Mijn andere twee dochters en hun vrienden staken het vuurwerk buiten het tuinhek af. Fenna stond, dacht ik, veilig in de tuin.”

Fenna stond volop te genieten. “Het was de eerste keer dat ze het meemaakte.” Jantine wilde net haar vierjarige dochter naar bed brengen, maar liet haar toch nog even het vuurwerk bewonderen.  “Het plezier straalde ervan af en ze vroeg of ze nog 1 keer mocht kijken. Dat kon geen kwaad dacht ik,” vertelt Jantine. Ze ziet Fenna bukken en hoort opeens een gil. “Mijn oudste kwam met Fenna naar mij toe rennen en ik dacht dat ze alleen last had van haar vinger. Toen we die aan het koelen waren, vertelde mijn oudste dat het juist bij haar nek kwam. Toen zagen we de wond in haar nek. Ik schrok enorm.”

“Fenna vond het vreselijk dat haar haar eraf moest.”

Haar man belde meteen de dokter. “De wond op Fenna haar hand viel gelukkig erg mee. Dat was alleen haar duim.” Ze hadden direct een koude doek op de wond in haar nek gedaan, maar toen Jantine die weghaalde, zag ze de schade. “Ik schrok enorm. Ik wist ook niet echt wat ik precies zag. De artsen zeiden dat we met haar onder de douche moesten staan, maar dat durfden we niet. We wilden zo snel mogelijk naar het ziekenhuis.” Het gezin haastte zich naar het Medisch Centrum Leeuwarden. “Vanuit daar zijn we meteen doorverwezen naar het brandwondencentrum in Groningen.”  

In het brandwondencentrum bleek dat Fenna een diepe brandwond van ongeveer 4 centimeter had opgelopen. “Een heel deel van haar haar was weggebrand. We hebben het een week lang elke dag schoongemaakt.” Daarna gingen ze terug naar het ziekenhuis voor controle en bleek dat er toch een huidtransplantatie nodig was. “Toen hebben ze ook Fenna haar haar eraf gehaald. Dat vond ze vreselijk. Gelukkig is de transplantatie wel gelukt en mooi geheeld.”

Het bleek dat de kinderen die buiten vuurwerk afstaken, een grondtolletje niet naar voren hadden gegooid maar de tuin van Jantine. “En doordat Fenna bukte, is die in haar jas gevallen”, vertelt Jantine. Het was te donker om te zien wie het vuurwerk gooide, maar ze geeft niemand de schuld. “Eerst verweet ik mijzelf. Waarom had ik haar niet naar bed gebracht? De kinderen waren ook zo geschrokken en ze vonden het zelf ook vreselijk. Ze waren niet schuldig. Hoe goed je je kinderen ook inlicht, ze blijven kind.”