“Het leven is de moeite waard”

Je staat midden in het leven en ineens gaat het fout. Op een feestje met vrienden krijg je een brandende fles spiritus over je heen. Voordat je het weet, word je met ernstige brandwonden wakker in het ziekenhuis. Dit overkwam Gonny ruim 30 jaar geleden. Het was een heftige revalidatie, maar ze staat positief in het leven: “Het heeft mij gevormd tot wie ik ben. Het leven wordt er niet minder mooi van.”

Voor de toen negentienjarige Gonny stond er een gezellige avond op het programma. Als voorproefje voor de aankomende vakantie, ging ze met vrienden gourmetten en de plannen doornemen. “Voor die zomer hadden we met z’n allen een vakantie naar Spanje geboekt. We hadden er enorm veel zin in.”

Ongeluk met spiritus 

Gonny is rustig van het eten aan het genieten, totdat het mis gaat. “Je had toen nog van die gourmetstellen met spiritusbranders. Een vriendin wilde die van haar aanwakkeren met spiritus, maar dat ging verkeerd.” Er volgt een steekvlam en in een opwelling gooit ze de fles weg. Richting Gonny. “Ik zat in een hoek van de kamer en voor een open raam. Achteraf gezien niet een hele handige plek. Voordat ik het doorhad, stonden mijn kleren in de brand.”

Hoe het vuur is geblust, kan ze zich niet meer herinneren. “Dat is een blinde vlek. Maar toen ik zag dat mijn kleren aan flarden hingen, wist ik dat het foute boel was.” Ze wordt met spoed naar een regionaal ziekenhuis gebracht, waar ze ongeveer twee weken verblijft. “Vanwege de ernst van de brandwonden had ik meteen naar een brandwondencentrum gemoeten, maar dat gebeurde niet.”

“De ernst van mijn brandwonden werden onderschat” 

Voor 32 procent verbrand 

Het bleek dat Gonny op 32 procent van haar lichaam brandwonden had. Met name haar hals, rechterarm en borstkas waren verbrand. Ook had ze nog een paar plekken op haar rechterbovenbeen. Ze vergeet bijna te vertellen dat ze ook brandwonden op haar gezicht had. “Deze noem ik meestal als laatste of helemaal niet. Die zijn het minste zichtbaar.”

Haar ouders vragen op een gegeven moment een second opinion aan bij een plastisch chirurg. Deze specialist trok na het horen en zien van haar verhaal direct aan de bel. Gonny werd met spoed naar het brandwondencentrum in Beverwijk gebracht. “Hier belandde ik een aantal dagen in quarantaine. Ik werd onder narcose gebracht en toen hebben ze mijn wonden schoongemaakt.” Ook volgde drie keer een huidtransplantatie. “Dit had natuurlijk eerder gemoeten, maar ze hadden de ernst van de brandwonden onderschat.”

“Ik was mijn gevoel voor veiligheid kwijt”

Terug naar huis 

Haar twintigste verjaardag heeft ze in het brandwondencentrum gevierd. Ze mocht die dag en nacht om te wennen naar huis. “Ik vond dat verschrikkelijk. In het brandwondencentrum was ik veilig en zo voelde ik mij thuis niet.” In totaal heeft ze ruim zes weken in het ziekenhuis gelegen.

Toen Gonny definitief terug naar huis mocht, was ze natuurlijk wel blij, maar het voelde toch niet goed. “Mijn moeder was toen grotendeels verantwoordelijk voor de wondverzorging. Ik vond dat eng omdat ze geen deskundige was.” De wijkverpleegkundige kwam regelmatig langs en Gonny moest nog vaak naar het ziekenhuis voor controles. “Achteraf was ik eigenlijk gewoon bang voor alles.”

Niet bang voor reacties

Het herstel duurde lang, maar langzaam kreeg Gonny haar leven weer terug. Ze was daarbij niet zo bang voor de reacties van anderen. “Ik was mijn gevoel voor veiligheid kwijt. Ik had dan met name een grote angst voor vuur. Niet heel vreemd natuurlijk.”

“Dan belandde ik toch huilend thuis op de bank”

Ze kreeg daarom psychologische begeleiding. “Mijn psycholoog gaf aan dat het goed met mij ging zolang ik deed alsof er niets gebeurd was. Die opmerking is mij goed bijgebleven.” Gonny had bijvoorbeeld geen moeite met zwemmen. “Dat kan ik wel dacht ik. Totdat mensen mij vreemd aankeken. Dan belandde ik toch huilend thuis op de bank.”

Haar vrienden gaven haar wel een veilig gevoel. “Iedereen wist natuurlijk wat er gebeurd was. Het was beschermd en veilig.“ Dit was compleet anders wanneer ze het openbare leven weer in ging. “Ik ging voor het eerst alleen naar Beverwijk met de trein. Hoewel er gewoon plek naast mij was, bleven mensen staan.” Deze reactie zorgde lang voor trillende benen bij Gonny. Ze had vaak geen zin om het gesprek aan te gaan. “Zolang ik deed alsof er niets aan de hand was, ging het goed.”

Belang van psychologische hulp

Gonny heeft nu twee kinderen en drie kleinkinderen waar ze volop van geniet. “Ik heb een heel leuk leven, maar ik heb iets meegemaakt dat mij voor de rest van mijn leven vormt.” Ze werd daardoor heel jong volwassen. “Na mijn ongeluk heb ik een soort omslagpunt gehad. Simpele dingen waar je je normaal druk over maakt, verdwijnen naar de achtergrond. Je wordt je bewust van de kwetsbaarheid.”

Omdat Gonny zelf heeft meegemaakt hoe belangrijk psychologische hulp is, heeft ze in 2009 een sponsortocht gefietst om geld in te zamelen voor het nazorgtraject. Ze is van het zuidelijkste puntje van Engeland naar het noorden van Schotland gefietst. “Geweldig toch! Ik heb ruim 3000 euro opgehaald voor de Nederlandse Brandwonden Stichting.’’ Ze benadrukt dat deze hulp voor deze groep jonge patiënten heel erg belangrijk is en wilde daarom ook dat het geld hieraan werd besteed. “Juist als je zo jong bent, ben je veel met uiterlijk bezig. Als er dan zoiets met je gebeurt, staat je leven totaal op zijn kop. Je worstelt met zoveel vragen. Je vraagt je bijvoorbeeld af of er ooit nog iemand verliefd op je wordt.”

“Blijf doorzetten, hoe zwaar het ook is. Het leven is de moeite waard. ”

Dit wil ze meegeven aan de lezers van dit verhaal. “Ook al ben je iets ‘anders’ dan de rest, je kunt gewoon een heel leuk en mooi leven hebben.” Het ongeluk was vreselijk en heeft zijn sporen achtergelaten, maar Gonny benadrukt dat je moet vechten. “Er is hoop. Natuurlijk vormt het je, maar het leven wordt er niet minder mooi van. Blijf doorzetten, hoe zwaar het ook is. Het leven is de moeite waard.”