“In het dorp dachten ze al dat ik overleden was.”

Anja was 23 maanden toen ze zwaargewond raakte. “Mijn moeder wilde mij in bad doen en zette mij in het water in de gootsteen. Ze ging even snel mijn zusje halen en toen ging het mis.” Haar ouders hadden nog geen thermostaatkraan en het water dat uit de boiler kwam, was ruim negentig graden. Hierdoor liep Anja derdegraads brandwonden op aan haar onderbenen en voeten.

Toen haar moeder terugkwam, stond de keuken vol stoom en werd Anja snel uit de gootsteen gehaald. “Het duurde heel lang voordat er hulp kwam. We hadden nog geen telefoon en mijn vierjarige zusje moest een buurvrouw met een EHBO-diploma waarschuwen.” Die wilde haar onder de koude kraan zetten, maar dat ging niet. “Ik wilde natuurlijk voor geen goud meer onder die kraan.”

Kleine overlevingskans

De kleine Anja lag ruim zes maanden in het ziekenhuis. De artsen wilden haar benen amputeren om haar overlevingskans te vergroten. “Ik was er heel erg slecht aan toe. In het dorp dachten ze dat ik al overleden was.” Haar moeder wilde dat haar dochter haar benen zou behouden. “Daar ben ik haar nu heel dankbaar voor.”

Bij thuiskomst volgde er een jarenlange strijd waarin ze weer opnieuw moest leren lopen. “Voor mensen is dat heel normaal. Ik heb er echt hard voor moeten vechten.” Nu kan de 55-jarige moeder en oma weer lopen, maar niet zonder haar schoenen. Voor dagjes weg of vakanties moet ze echter wel een rolstoel mee. “Een ongeluk zit in een klein hoekje. Blijf daarom altijd alert.”

“Mijn zusjes hebben mij altijd beschermd.”

Ondanks alles wat ze heeft meegemaakt, geniet Anja van het leven. Dit komt onder andere door de steun van haar familie. “Toen wij nog jong waren, hebben mijn zusjes mij altijd beschermd. Ook wanneer er achter haar rug om werd gepraat.” Ze is ze daar erg dankbaar voor. Ook nu nog. “Ze zijn een enorme steun voor mij.”