“Toen ik zijn hand wegtrok, wist ik meteen dat het foute boel was.”

“Op Oudejaarsdag ging Diony even naar de speeltuin. Daar was een oudere jongen die een grondbloem naar hem wilde gooien. Hij riep nog: “Niet doen!”. Maar het was al te laat en het vuurwerk kwam in zijn nek terecht”, zegt moeder Tamara. Diony was enorm geschrokken en rende direct naar huis.

Met zijn handen in zijn nek stond hij in de deuropening. “Toen Diony zijn handen weghaalde, zakte de grond onder mijn voeten vandaan. Ik zie dit beeld nog regelmatig voor me en dan krijg ik weer de rillingen.” Ze koelde meteen de wond en belde 112. “De ambulance bracht ons direct naar het ziekenhuis.”

Daar stond een heel team voor de 7-jarige Diony klaar. “De aankomst in het ziekenhuis was voor ons schrikken. Er stonden veel mensen al klaar om hem te helpen. Toen wist ik meteen hoe ernstig het was.” Diony was rustig en liet op dat moment alles toe. Er werd contact gelegd met het brandwondencentrum in Beverwijk. Na advies vanuit het brandwondencentrum werd de wond verbonden. “We moesten de volgende dag weer terugkomen, maar mochten voor nu naar huis.”

Diony ging een week later voor een wondcontrole naar het brandwondencentrum in Beverwijk. “Heel spannend, maar bij binnenkomst voelde het direct goed en vertrouwd.” Tamara en Diony kregen al snel te horen dat ze bijna zeker wisten dat er een operatie nodig was. “De artsen konden dit pas na een week zeker zeggen. Daarom kreeg Diony eerst een andere zalf om de genezing te stimuleren.

Helaas was de wond nog te weinig genezen en moest Diony toch worden geopereerd. “Hier schrokken we enorm van.” Toen bleek dat zijn haar weggeschoren moest worden om donorhuid te kunnen gebruiken, was dit de druppel.” In de auto naar huis was Diony heel erg boos. “De afgelopen vier jaar waren al niet makkelijk geweest en het ging nu net weer wat beter met hem. Nu kwam het moeilijke gedrag van de afgelopen jaren weer naar boven”, zegt Tamara.

Op de dag van de operatie was Diony heel bang en boos. “Je kon nauwelijks met hem praten.” Gelukkig werd hij na de operatie heel rustig wakker. “Het was direct een heel ander kind.” Op diezelfde middag mocht hij mee naar huis met een groot verband in zijn nek en om zijn hoofd. “Hij was die nacht heel onrustig waardoor het verband was verschoven. We moesten daarom weer terug naar het ziekenhuis.” Daar zagen de artsen dat ook het nieuwe huidje (het transplantaat) van de wond af was geschoven. “Wat een pech…”

Tamara legt uit dat nog een keer onder narcose vanwege de onrust van Diony geen optie was. “De medisch pedagogisch zorgverlener ging daarom mee om hem af te leiden. Op een groot scherm in de verbandwisselkamer keken ze samen naar een film van Pokémon.” Hierdoor bleef hij goed stil liggen en was er geen narcose nodig. “Gelukkig ging het deze keer wel goed.” Al na vijf dagen werd tijdens de wondcontrole op de polikliniek van het kinderbrandwondencentrum het verband verwijderd. Zijn brandwond was genezen.

Diony mocht weer naar school, maar zag hier tegenop. “Hij was erg bang dat hij gepest zou worden. Daarom ben ik eerst naar school gegaan om met zijn juf te praten over hoe we dit konden aanpakken.” De eerste ochtend dat Diony weer naar school ging, startte de juf met een gesprek waarin iedereen iets kon vertellen of vragen over het litteken. “Uiteindelijk liet Diony aan zijn klasgenoten zien hoe hij zijn litteken in moest smeren. Iedereen vond dat heel stoer.”

Voor Tamara en haar man is het een lastige periode geweest. “Je leest wel eens vreselijke verhalen, maar het is altijd een ver van je bed show. Tot het opeens je eigen kind overkomt… ” Ze voelden zich machteloos. “Je kunt niet veel meer doen dan je kind steunen. Voor de rest heb je nergens controle over.”

Het litteken in zijn hals is nog duidelijk zichtbaar. Tamara vertelt dat Diony er goed over kan praten en hij zich er niet voor schaamt. “Hij weet dat zijn litteken nog veel zal verbeteren, maar nooit meer helemaal weg zal gaan. Tuurlijk heeft hij goede en slechte dagen. Zo laat hij het ene moment vol trots zijn litteken zien en op een mindere dag vindt hij het niet zo leuk om erover te praten.”