“Ik vertelde Dean: ‘dit ben jij nu, en je bent mooi’.”

In een kwestie van een seconde stond het leven van Ginger en haar gezin volledig op z’n kop. Haar zoontje Dean, toen 22 maanden, trok een kom gloeiendhete soep over zich heen. ‘Het is niet te bevatten wat er dan door je heen gaat.’

De pas bevallen Ginger was voor het eerst alleen thuis met haar tien dagen oude dochtertje Jazz. Dean was bij de oppas toen het helemaal mis ging. ‘De soep stond op het aanrecht, naast een bakje met aardbeien. Dean was gek op aardbeien en wilde het bakje pakken, maar greep per ongeluk de soep.’

“Het eerste wat ik dacht was, is het fataal?
En toen: zit het in zijn gezicht?”

Het was het begin van een loodzware periode van herstel. ‘Dean werd naar het UMCU gebracht, maar ik kon niet autorijden omdat ik een keizersnede had gehad. Ik werd opgehaald en naar het ziekenhuis gebracht. Toen ik hem daar zag liggen was hij al in slaap door de toegediende medicatie.’

Al snel bleek dat Dean voor 11% verbrand was, en dat een opname in het brandwondencentrum noodzakelijk was. Hij wordt opgenomen in het Maasstad Ziekenhuis in Rotterdam. ‘Een verschrikkelijke periode’, blikt Ginger terug. ‘Het was onmogelijk om de geadviseerde rust na een keizersnede te pakken, want ik moest er zijn voor Dean én mijn pasgeboren dochter. Ik kreeg een piketkamer toegewezen in het ziekenhuis waar ik met Jazz mocht slapen, maar het continu op twee plekken moeten zijn was niet te doen. Ik voelde me in die periode ongelooflijk eenzaam.’

Verbandwissel

Voor een goed herstel van de wonden van Dean is een dagelijkse verbandwissel nodig. Deze vindt plaats in de verbandwisselkamer, waar een team van verpleegkundigen, een pedagoog en een anesthesist de behandeling zo dragelijk mogelijk probeert te maken voor Dean. Een moeilijke opgave. ‘Herstellende brandwonden worden vochtig, waardoor het verband vast kan kleven’, vertelt Ginger. ‘Dat moet losgeweekt worden met water, maar het lostrekken van het verband is natuurlijk ontzettend pijnlijk. Als moeder zat ik in een onmogelijke positie. Dean zat bij mij op schoot tijdens de verbandwissels, en ik wilde hem troosten. Tegelijkertijd moest ik hem in bedwang houden zodat hij niet aan de wonden of het verband zou komen. Op dat moment wilde ik het liefst wegrennen en in een veilig coconnetje kruipen met mijn gezin.’

Elf dagen brengt Dean door in het brandwondencentrum. Voor Ginger was het al duidelijk dat ze zo snel mogelijk naar huis wilde met haar gezin. Ze leert hoe de wonden van Dean verzorgd moeten worden, zodat ze het thuis zelf kan doen. ‘Thuis kon ik daar uitgebreid de tijd voor nemen als dat nodig was. We zaten soms wel twee uur met hem in bad te spelen, zodat het verband goed los kon weken voor ik het eraf haalde. Twee keer per week gingen we naar Rotterdam om zijn wonden te laten controleren.’

Dreumes

Als dreumes van 22 maanden kan Dean nog niet goed praten. Hij kan dus ook niet aangeven waar hij last van heeft, waar het jeukt of wat hij wél wil eten. ‘Dean heeft het ontzettend dapper gedaan en hij bleef vrolijk, ondanks de enorme pijn. Maar ik weet zeker dat het voor hem zo veel beter was geweest als hij zich kon uiten.’

Al snel na de opname in het brandwondencentrum kwamen de nachtangsten. Dean werd soms wel zes keer per nacht gillend ‘wakker’, waarbij Ginger de grootste moeite had om hem weer te kalmeren. ‘Dan moest ik er ook nog een paar keer uit voor Jazz. Die periode heeft mij bijna gebroken.’

Zowel Dean als Ginger hebben EMDR-therapie gekregen om hun trauma’s te verwerken. En daarmee is de nachtrust uiteindelijk weer terug gekomen.

Littekens

Wat overblijft zijn de ernstige littekens op de borst en bovenarm van Dean. Maanden na het ongeluk blijkt dat Dean last heeft van hypertrofie. Zijn littekens blijven actief, waardoor ze dik worden, blijven jeuken en gaan trekken. Dean heeft inmiddels al vijf operaties achter de rug om deze symptomen te verminderen.

‘We zijn bij een plastisch chirurg in Beverwijk terecht gekomen, Paul van Zuijlen’, vertelt Ginger. ‘Met vet oplossende injecties, lasertherapie en cryotherapie helpt Paul de littekens van Dean te verbeteren. Dean kan goed opschieten met Paul. Als hij last heeft van zijn littekens zegt hij ook: ‘Mama, ik denk dat we Paul even moeten bellen’. Hij vindt het niet vervelend om geopereerd te worden. Hij vindt het juist leuk om in de speelkamer te mogen spelen, en op een fietsje door de gang van het ziekenhuis te racen.’

De littekens van Dean zijn voor altijd. En naarmate hij groeit, zal hij meerdere operaties nodig hebben om ruimte te maken. Toch kan Dean goed omgaan met zijn littekens. ‘Meteen na het ongeluk heb ik Dean iedere dag voor de spiegel gezet’, vertelt Ginger. ‘Ik vertelde hem: ‘dit ben jij nu, en je bent mooi.’ Ik denk dat dat geholpen heeft bij het accepteren van zijn littekens.’

Kracht

Jaren na het ongeluk heeft Ginger haar trauma kunnen omzetten in enorme kracht. Als wiskundige haalde ze tijdens het herstel van Dean haar mastertitel, en inmiddels zet ze haar wetenschappelijke kennis in voor onderzoek naar het herstel van brandwonden. Het was ‘meant to be’.

“Samen met plastisch chirurg Paul van Zuijlen en wiskundige Fred Vermolen werk ik aan het ontwikkelen van een wiskundig model, waarmee we het herstel van brandwonden kunnen voorspellen.”

‘De dag dat ik mijn master haalde, zag ik een vacature voor een PhD’, vertelt Ginger. ‘Het bleek dé studie te zijn waar ik mijn kennis en ervaring in kwijt kon. ‘Samen met plastisch chirurg Paul van Zuijlen en wiskundige Fred Vermolen werk ik aan het ontwikkelen van een wiskundig model, waarmee we het herstel van brandwonden kunnen voorspellen. We weten namelijk dat veel factoren invloed hebben op het herstel van brandwonden. De diepte van de wond, voeding, vocht, leeftijd. Als we al deze factoren samenvoegen in een model, kunnen we mogelijk voorspellen hoe het litteken zich vormt en hoe deze samentrekt. We kunnen dan vanuit de wiskunde advies geven aan artsen voor de behandeling.’

Het wiskundig model vormt daarbij in potentie dus een belangrijk aandeel in de genezing van brandwonden in de toekomst. Zal het uiteindelijk de kennis van een arts kunnen vervangen? ‘Dat denk ik niet’, zegt Ginger. ‘Het zal altijd een aanvulling zijn op de mening van een arts. Het model zal wel een goede onderbouwing vormen voor de behandeling die de arts wil toepassen. Onze stip aan de horizon is dat we onze kennis in een applicatie stoppen, waarmee een arts een scan van de wond kan maken en waaruit een advies komt. Bovendien kunnen we daarmee betere uitleg geven aan brandwondenpatiënten over de behandeling die nodig is. Die kennis heb ik als moeder van een patiënt destijds heel erg gemist.’

Dagelijkse confrontatie

Haar werk geeft Ginger grote voldoening. ‘Ik vind er closure in’, vertelt ze. ‘Ik was gewoon een moeder van een kind dat opeens verbrand raakte. Ik wist niks, en ik kreeg niet genoeg uitleg. Nu kan ik al mijn passie en liefde inzetten voor iets wat mij zo diep raakt. Mijn bron van motivatie zie ik iedere dag. Ik word tenslotte iedere dag geconfronteerd met de littekens van Dean. Dat motiveert mij iedere dag weer om door te gaan. Na mijn promotie ben ik van plan om door te gaan met dit belangrijke onderzoek als Postdoc. Want er zullen nog veel kinderen volgen die meemaken wat Dean heeft meegemaakt. Voor hen wil ik iets wezenlijks betekenen.’